ಕಾಲದ ಕರೆ
ನೂರು ಮಾತನಾಡಿ ಕರೆಯು-
ತಿಹುದು ಜೀವಸೃಷ್ಟಿಯು
ನೂರು ಭಾವವಾಗಿ ತೆರೆಯು-
ತಿಹುದು ಆತ್ಮದೃಷ್ಟಿಯು
ಭಾವ ಭಾವ ಬೆಡುತಿಹುದು
ಹಾಡಿನಂತ ಮಾತನೆ
ಇಲ್ಲದಿರಲು ಮರನದಂಥ
ಮೂಕಮೌನ ಯಾತನೆ
ಅಂತೆ ಹರಿಯಿತಿಲ್ಲಿ ಹಾಡು
ಇಲ್ಲ ಬೆರೆ ಭಾಷೆಯು
ಸೃಶ್ಟ್ಯೆದೆಯ ಪಡಿನುಡಿಯಲು
ಜೀವಕೆನೋ ಆಶೆಯು
ಆಹ್ವಾನ
ಕವಿ: ಗಂಗಾಧರ ಚಿತ್ತಾಲ
ಚೈತ್ರಯಾತ್ರೆಗೆಂದೋ ಏನೋ ಬಂದೆ ಜನ್ಮ ತಳಿ
ಬೆನ್ಗೆ ಭಾನು-ಉದಯವಿತ್ತು ಅಭಯವೆಂದು ಸಾರಿ
ವಿಶ್ವ ಕರೆಯುತಿತ್ತು ವಿಜಯರಂಗದಂತೆ ತೋರಿ:
ಕಾಲಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬಾಲತೇಜ ಬೆಲೆವುದೊಂದು
ಅದುವೆ ನಿನ್ನ ಧ್ಯೇಯದೋಜವದುವೆ ಭಾಗ್ಯಬಿಂಧು
ಜೀವಪಥವ ತೆರೆಯೋ ಆ ದಿವ್ಯದಿಶೆಯಲಿಂದು.
ದಿನವು ಬಾನ ಬಸಿರಿನಿಂದ ಬೆಳಕು ಬೆಲೆವ ವೈಭವಾ
ಸಂಧ್ಯೆ ಇಂದ್ರಮಾಯೆಯಿಂದ ಬರೆವ ಸ್ವರ್ಣರಾಗ ಹಾ!
ನಿಶೆಯು ನೀಲವಾಗಿ ತೆರೆವ ತಾರಾಂಕಿತ ಶಾಂತಿಯು
ಉಷೆಯು ಮೋಹಮುಗ್ಧೆಯಂತೆ ತಳೆವ ಅರುಣಕಾಂತಿಯು
ಭಾಷೆ-ಭಾವವೇನಿದಾವ ಚೈತನ್ಯ ಲೀಲೆಯೋ
ಕಂಡ ಕಡೆಗು ಚೆಲುವ ಒಲವ ನಲವ ಮಾಲೆಮಾಲೆಯೋ
ಜೀವಮಾಯೆ ಮೋಹಕಾಯೆ ಚಿರನೂತನ ಚೆತನೆ
ದಿನವು ಈ ಧರಿತ್ರಿಮಾತೆ ಒರೆಯುಲಳಾ ಮಾತನೆ.
ಬಾನ ನೀಲಧ್ಯಾನವದನೆ ಕಂಡು ನಿತ್ಯನಲಿವುದೋ
ತನ್ನ ಹರ್ಷದಮೃತಸ್ಪರ್ಷವದಕೆ ಗಾಳಿ ತರುವದೋ.
ಪಾರವಾರ ತೆರೆವುದೋ ಪ್ರಫುಲ್ಲ ಜಲೋಲ್ಹಾಸವಾ
ಕಾಲ ಮಾಸ ಮಾಸ ಕುಣಿವ ಋತುವಿಲಾಸರಾಸವಾ
"ಎಂಥ ಭವ್ಯರಂಗವಿದೋ
ದಿನವು ದಿವ್ಯಸಂಗವಿದೋ--
ಬೆಳೆ ಅಥಾಂಗಬಲವನು
ನಡೆಯೊ ಮುಂದೆ, ಪಡೆಯೆ ಬಂದೆ ಸಿದ್ಢಿಯಮರಫಲವನು"
--ಎಂದು ಜೀವದಾಳದಿಂದ ಮಾರ್ಮೊಳಗಿ ಬಂದುದೋ
ಆವುದೇನೋ ಶಕ್ತಿ ದೇವಶಕ್ತಿಯಂತೆ ನಿಂದುದೋ
ಆಶೆಯೋಘ ಸೆಳೆಯುತಿತ್ತು ಮುಗಿಲಗಂಗೆಯುದರಕೆ
ಎದೆಯ ಬಯಕೆ ಬೆಳೆಯುತಿತ್ತು ಬಿದಿಗೆ ಬಿಂಬದಧರಕೆ.
ಪ್ರಾಣ ಚೇತರಿಸಿ ನಿಂತು ಮೇರುಧೀರನಂದದಿ
"ಎಂದು ಬಹುದೊ?" ಎಂದು ಕಾಯುತಿದ್ದ ದಿಗ್ಧಿಗಂತದಿ!
ಮಿಲನ
ಕವಿ: ಗಂಗಾಧರ ಚಿತ್ತಾಲ
ಜೀವವೇ ಕಣ್ಣಾಗಿ ಕಾದು ನಿಂತಿಹೆ, ಮನದೊ--
ಳೊರತೆಯೂರಿದೆ ನೂರು ಯುಗದ ಆಸೆ
ಒಲವ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಮೈಯು ಹಸಿದು ಹಾತೊರೆಯುತಿದೆ
ಎಲೆ ನಲ್ಲೆ, ಇದು ಪುರಾತನ ಪಿಪಾಸೆ
ಅಣುರೇಣುವೂ ಕೂಗಿ ಕರೆಯುತಿದೆ ನಿನಗಾಗಿ
ಮಿಂಚಾಡೆ ಸಿಹಿನೋವಿನಂಥ ಸೆಳೆತ.
ಸೂರ್ಯ-ಚಂದ್ರರ ಬಂಧಿಸಿಹ ಮೋಹನವು ಇದುವೆ;
ನಮ್ಮನೂ ಸಂಧಿಸಲು ಇದರ ಎಳೆತ!
ನೀ ಬಂದೆ; ಬೇರೊಂದು ಲೋಕವನೆ ಕರೆತಂದೆ!
ಕಣ್ಣೊಳೊಡಮೂಡಿಹುದು ಎಂಥ ಭಾಷೆ?
ಈ ಅಂತರವು ವಿರಹ. ಓಡು ಎದೆಗೊತ್ತುವೆನು--
ಜೀವಸಮ್ಮಿಲನವೇ ಜೀವದಾಸೆ!