ಸುಮಂಗಲೆ ಶಿರಿನ್
೫೫
ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಅಳುಕು ಆಕೆಗೆ. ಮಧುವಿನ ತಾಯಿ ತನ್ನ ಬಳಿಯಲ್ಲಿ?
ಸೂರ್ಯೋದಯ ಪಶ್ಚಿಮದಿಂದಲೆ ಆದದು? ಕಲಿಯುಗವೇ ಕಳೆದು
ಹೋಯಿತೇ ಹಾಗಾದರೆ? ತನ್ನ ತಾಯಿಯ ರೋದನದ ಅರ್ಥ?
ఆ ಅರ್ಥ బలు నిಧಾನವಾಗಿ ತಿಳಿಯಿತು. ಹಿಮಗಡ್ಡೆಯನ್ನು ಸೀಳುವ
ಹಾಗೆ ಆ ವಾರ್ತೆ ತಲುಪಿತು- ಮೊದಮೊದಲು ಅಸ್ಪಷ್ಪವಾಗಿ, ಆದುದೇನೆ೦ದು
ಆ ತಾಯಿಯೂ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಶಿರಿನ್ ಊಹಿಸಿಕೊ೦ಡಳು.
ಮನಸ್ಸು ಹೊಯ್ದಾಡಿತು....ಆಕೆಯೊಬ್ಬಲಳೇ ಪಾಪಿ. ಕೈಲಾಗದ ಹೇಡಿ.
ಆತನಾದರೋ ತನ್ನ ಪಾಲಿನ ಕರ್ತವ್ಯ ಪೂರೈಸಿ ತನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ.
ಆದರೆ ಎಲ್ಲ ನೋವಿಗೂ ದಿವ್ಯೌಷಧವೆಂಬಂತೆ ಸಕ್ಕರೆಯ ನಾಲ್ಕು
ಮಾತನ್ನು ಆ ತಾಯಿ ಹೇಳಿದರು:
"ಪ್ರೇಮಾ....ಶಿರಿ....ನೀನೇನೇ ಇನ್ನು ನನ್ನ ಪಾಲಿನ ಮಾಧೂ, ಎಲ್ಲಾ,
ನೀನೇನೇ....ನನ್ನ ಸರ್ವಸ್ವ....ಕ್ಷಮಿಸು ತಾಯಿ ಈ ಮುದುಕೀನಾ.... ಕ್ಶಮಿಸು"
++++
ಕ್ಷಮಿಸಬೇಕಂತೆ!
ಮತ್ತೆ ನೂರು ವಿಚಾರಗಳು ಬಂದವು: ಇನ್ನು ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಉಳಿದು
ದೇನು? ಲೈಲಾ-ಮಜ್ನು; ಶಿರಿನ್-ಫರ್ಹಾದ್, ದೊಡ್ಡ ಪರಂಪರೆ
ಇದು. . .ಅದೇ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲವೆ ತಾವು ಸಾಗಬೇಕಾದದ್ದು? ಮಾಧು
ನಿಜಕ್ಕೂ ವೀರ....ಕೊನೆಗೆ ತನಗೇ ಆವಮಾನವಾದದ್ದು.
. . .ಸಾಯಬೇಕು ಇನ್ನಾದರೂ. . .
ಆದರೆ ದುರ್ಬಲವಾಗಿದ್ದ ಆ ಹೃದಯ ಯಾವ ತಿರ್ಮಾನವನ್ನು ಮಾಡು
ವುದಕ್ಕೂ ಸಮಥ‍ವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಕೃಶವಾಗಿದ್ದ ಆ ಶರೀರ ಕೊರಗಿ ಕೊರಗಿ
ಮತ್ತೂ ಕಡ್ಡಿಯಾಯಿತು.
ಡಾಕ್ಟರು ತನ್ನ ತಂಗಿಯೇ ಆಕೆ ಎಂಬಂತೆ ಆರೈಕೆ ಮಾಡಿ ಬದುಕಿಸಿದರು, . .
... ಸಂಜೆಗತ್ತಲು ಕವಿಯುತ್ತಿದೆ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಸ್ಪೆಶಲ್ ವಾರ್ಡಿನಲ್ಲಿ
ಪ್ರಶಾಂತವಾಗಿ ವಿದ್ಯುತ್ ಬೆಳಕು ಪಸರಿಸಿದೆ. ಪಕ್ಕದ ಕೋಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಗುಣ
ಮುಖರಾಗುತ್ತಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ನಗುತ್ತಾ ಹೊತ್ತು ಕಳೆಯುತ್ತಿ
