ನವೋದಯ
405
"ನಿಮಗೆ ನಮ್ಮಕ್ಕ ಗೊತ್ತೆ ಸಾರ್?"
[ಅಕ್ಕ? ಆ ಮುಖವೇ. ಒಮ್ಮೆಲೆ ಜಯದೇವನಿಗೆ ಹೊಳೆಯಿತು.]
"ಯಾರು, ಪ್ರಭಾಮಣಿಯೆ?"
"ಹೂ೦. ಸಾರ್. ನೀವಿದ್ದಾಗ ಎಲ್.ಎಸ್.ಗೆ ಕಟ್ಟಿದ್ಲು."
"ಗೊತ್ತು."
"ಅವಳ ಸ್ನೇಹಿತೆ, ಇ೦ದಿರಾ೦ತ."
"ಹೌದು, ಇ೦ದಿರಾ_"
"ಅವರಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ರು ಸಾರ್. ನೀವು [ಸ್ವಲ್ಪ ತಡೆದು, ನಾಚಿ,] ನಿಮ್ಮ
ಹೆಂಡ್ತಿಯನ್ನೂ ಕರಕೊಂಡು ಅವರ ಮನೆಗೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕ೦ತೆ ಸಾರ್. ದಯ
ವಿಟ್ಟು ಬರಬೇಕ೦ತೆ ಸಾರ್."
ನಿರಾಕರಣೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅದು, ವರ್ಷಗಳಿಗೆ ಹಿಂದೆಯೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ
ವಾಗ್ದಾನ. ಆಗಾಗ್ಗೆ ಅದರ ನೆನಪಾಗುತ್ತಲೂ ಇತ್ತು.
"ಆಗಲಿ ಚೂಡಾ."
"ಯಾವತ್ತು ಬರ್ತೀರಿಂತ ಹೇಳ್ಲಿ ಸಾರ್?"
"ಮನೇಲಿ ಒ೦ದು ಮಾತು ಕೇಳೋದು ಬೇಡ್ವೆ?"
"ಆಗ್ಲಿ ಸಾರ್. ಆದರೆ ನೀವು ಬರ್ಲೇ ಬೇಕ್ಸಾರ್. ಬಹಳ ಕೇಳ್ಕೊಂಡಿದಾರೆ."
"ಅಗತ್ಯ ಬರ್‍ತೀನಿ."
ತನ್ನ ಕೆಲಸವಾಯಿತೆ೦ದು ಹುಡುಗಿ ಹೊರಡಲು ಉದ್ಯುಕ್ತಳಾದಳು. ಜಯ
ದೇವ ಹೇಳಿದ:
"ನಿಲ್ಲಮ್ಮ ಒ೦ದ್ನಿಮಿಷ. ತಿ೦ಡಿ ತಿ೦ದ್ಯಾ?"
"ಹೂ೦."
"ಪ್ರಭಾಮಣಿ ಎಲ್ಲಿದಾಳೆ ಈಗ?"
"ಬೆಂಗಳೂರಲ್ಲಿ ಸಾರ್. ಅಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸೋದರತ್ತೆ ಮನೆ ಇದೆ."
"ಓದ್ತಿದಾಳೇನು?"
"ಹೂ೦ ಸಾರ್. ವಾಣಿ ವಿಲಾಸ ಹೈಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಸೇರಿದಾಳೆ ಅದಕ್ಕೇ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ
ಹೋದದ್ದು."
"ತು೦ಬಾ ಜಾಣೆ ನಿಮ್ಮಕ್ಕ. ನೀನೂ ಹಾಗೇ ಓದ್ಬೇಕು."
"ಓದ್ತೀನಿ ಸಾರ್. [ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಬೇಕು ಎಂದಿತ್ತು ಆಕೆಯ ಮನಸ್ಸಿ
ನಲ್ಲಿ, ಬಹಳ ದಿವಸದಿಂದ. ಈಗ ಕೇಳುವುದೇ ಸರಿ ಎನಿಸಿತು.] ನಿಮ್ಮೂರು ಬೆಂಗಳೂರು
ಅಲ್ವೆ ಸಾರ್?"
"ಹೌದಮ್ಮ. ನಿಮ್ಮಕ್ಕ ಅಲ್ಲಿರೋದು ಗೊತ್ತಿದ್ದಿದ್ರೆ ಹೋಗಿ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ.
ಇನ್ನೊಂದ್ಸಲ ಹೋದಾಗ ವಿಳಾಸ ತಗೊಂಡು ಹೋಗ್ತೀನಿ."
