ఆరి ఇదా !రణి ఇళీఝ3ు 》로 ಬ೦ಗರಾಜನ ವಿಶಿಖದ ಮೇಲೆ ಮುಗುಳು ನಗೆ ಮೂಡಿದುದನ್ನು గోవుని సి స్వుపెధాఫెనోదిందో లేల్యాణసెమియేంద: gé సంకేూణే నాగిచ్చిరి !”
- ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಮಾ ಹೇಳಿದ್ದಿರಿ. ನಿಮ್ಮಂಥವರ ಜತೆ ಭುಜಕ್ಕೆ
భుజశేఫ్ఫె), యేణ రావిడిద్విదోు భావిగ అంతె త్రిళిత్రివి - అందిది రి. § يهية ; '~ دان ಈಗ -” {t ඵ් N lo, t? " నిను . (లి ಹೀಗೆ ಪ್ರಾಣ ಬಿಡೋದು ನನ್ನ ಭಾಗ್ಯ ಅಂತ సోని ను శ్రీ శ్రీ సై.” ಉತ್ತರವೀಯ ಲಾಗದೆ ಕಲಾಣಸಾಮಿ ತುಟಿಗಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿ ಯಾಗಿ ಬಿಗಿದುಕೊಂಡ. ಭಾವಾತಿರೇಕದಿಂದ ಆತನ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವಗೊಂಡುವು. ಕೊರಳುಗಳನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿದುವು ಉರುಳುಗಳು. శ్రీ గేయ్ల్సారి បន្ទុះទំរាំ!” ~. ಮುಷ್ಟಿಗಳನ್ನು బిగిండి దోు, ಏನನ್ನೋ ॐ6 ं; ध्36#3ं) ಕಲಾಣ ಸ್ವಾಮಿ ಬಾಯಿ ತೆರೆದ, ಆದರೆ ಒಮ್ಮೆಲೆ ಕಾಲ ಕೆಳಗಿನ ಆಧಾರ ತಪ್ಪಿತು. ದೇಹ ಕೆಳಕ್ಕೆ ತೂಗಾಡಿತು. ಉರುಲು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಉಸಿರು ಕಟ್ಟಿತು. ಸಂಕಟದಿ೦ದ ಜೀವ ಚಡಪಡಿಸಿತು. ಕೆಳಗೆ సైంతి వేరెన్ను ತನ್ನ ಪಾದ దింద త్రైళియు నంశ్లే ಕಲಾಣಸಾಮಿ ಕಾಲ : ಝಾಡಿಸಿದ. ಮೆದುಳು ಅಸಹಾಯತೆ ಸೂಚಿಸುತ್ತ ಚೀ ತ್ವರಿಸಿತು. ಆಳವರಿಯದ ಕತ್ತಲೆಯ ಗವಿಯೊಳಕ್ಕೆ ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಇಳಿಯುತಿದ್ದ ಕಲ್ಯಾಣಸಾಮಿಗೆ ಆಗ ಕೇಳಿತು ತಾಯಿಯ స్క్ర: బందిoూ ಪುಟ್ಟಬಸಾ ? ಬಂದಿಯಾ ಮಗನೆ ? ಉತ್ತರ ರೂಪವಾಗಿ ತುಟಿಗಳು ಚಲಿಸಿದುವು. ಕೇಳಿಸದೇ ಹೋದ ಪದಗಳು ಹೊರ ಬಿದ್ದುಗಾಳಿಯೊಡನೆ ಲೀನವಾದುವು; á నౌకేంఖ్యే ಸೇನೆಗೆ ಜಯವಾಗಲಿ అనేు
