ದೂರದ ಮುಂಬಯಿಯಿಂದ ಮತ್ತೆ ಊರಿಗೆ ಮರಳಿದ್ದೇನೆ.
ಈ ಡಾಕ್ಟರು--
ಹದಿನೆಂಟು-ಹತ್ತೊಂಭತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪ್ರಾಯಶಃ ಈತ ಮಿಡಲ್ ಸ್ಛೂಲ್ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮುಗಿಸುತ್ತಲಿದ್ದನೇನೋ. ಆದರೆ ನಾನು ಜೀಬಿನಲ್ಲಿ ದುಡ್ದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು,ಕಣ್ಣುಗಲ್ಲಿ ಭಯ ಭೀತಿಯ ಗೂಂದಲ ತುಂಬಿಕೂಂಡು,ಒಬ್ಬ ಡಾಕ್ಟರಿಗಾಗಿ ಬೀದಿ ಅಲೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.
ನಾನು ಊರಿಗೆ ಹಿಂತಿರುಗಿದಾಗ ಅಜ್ಜಿಯ ಜೀವ ಕೊನೆಯ ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿತ್ತು. ನಾನು ಊರು ಸೇರಿದ್ದು ಸಂಜೆ. ಬೀದಿ ಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಧಾವಿಸಿ ಹೋಗಿ ಅಂಗಳದೊಳಕ್ಕೆ ನಾನು ಕಾಲಿರಿಸಿದೆ. ಎದುರಿನ ಕೂಟ್ಟಗೆಯಿಂದ ಸೆಗಣಿ ಗಂಜಳದ ವಾಸನೆ ಬರುತಿತ್ತು. ನಮ್ಮಜ್ಜಿಯ ಎಮ್ಮೆ ಕರು.........ಒಳಗೆ ಚಿಮಿಣಿಯ ದೀಪವೊಂದು ಗಾಳಿಯಲ್ಲಿ ತೊರಾಡುತಿತತ್ತು.ಅಲ್ಲಿಯೇ ಚಾವೆಯ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿತ್ತು ಆ ಜೀವ.ಕ್ಷೀಣವಾಗಿದ್ದ ದೇಹ,ಬೆಳ್ಳಿ ಕೊದಲಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಹೋಗಿದ್ದ ತಲೆ,ಗುಳಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಕಣ್ಣುಗಳು,ಎದ್ದು ನಿಂತು ಅಣಕಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಪೋಲದ ಎಲುಬುಗಳು...ಜೊತೆಯಲ್ಲೆ ರೋಗಿಯ ದೇಹದಿಂದ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಹೊರಡುವ ದುರ್ಗಂಧ.........ನನ್ನಜ್ಜಿ......
"ಅಜ್ಜೀ ಅಜ್ಜೀ....."
ಆಕೆ ಮೆಲ್ಲನೆ ಕಣ್ಣು ತೆರೆದರು.ಆ ಒಂದು ನಿಮಿಷ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಯುಗವಾಗಿತ್ತು.ನನ್ನ ಎಳೆಯ ಬಾಳನ್ನು ಹಸನಾಗಿ ಇರಿಸಿದ ಆತ್ಮೀಯ ಜೀವ ಹೀಗೆ ನರುಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಾನು ದೂರದ ಊರಿನಲ್ಲಿ ದಿನ ಕಳೆದಿದ್ದೆ.ನಾನು ಪಾಪಿ,ನಿಷ್ಕರುಣಿ.ಆ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸಂದೇಹವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.
"ಯಾರು?"
ಆ ಸ್ವರ ಕ್ಷೀಣವಾಗಿತ್ತು.
