ಸಮಗ್ರ ಕಾದಂಬರಿಗಳು
35
“ಸೀ ಆಕಿದ್ರೆ ನಾಯ್ಗಳ್ಗೆ ಕಜ್ಜಿ ಆಯ್ತುದೆ ಅಂತಾರಲ್ಲ, ಬುಂಡಮ್ಮಾರೆ?” –ಯೋಳಿ, ನಗಾಡ್ತ, ನಗಾಡ್ತಾನೆ ಆಲುಂಡಿಗ್ಯ ಚೂರುಚೂರಾಗಿ ಗುಳು ಗುಳುಂ ನುಂಗಕ್ಕೆ ಸುರುವಾದ.
ಬುಂಡಮ್ಮಾ ಒಂದು ಕಯ್ಯ ಸ್ವಂಟದ ಮ್ಯಾಲಿಟ್ಟು, ಇನ್ನೊಂದರಿಂದ ನಡುಮನೆ ಪಟ್ಟಿ ಇಡಿದು “ಅದ್ಯಾಕ್ಲ, ಅಂಗಂದೀಯೆ? -ಸೀ ತಿಂದ್ರೆ, ನಮ್ಮಂತಾ ಮನುಸರೂವೆ ಸಕ್ಕರೆ ಕಾಯ್ಲೆ ಬತ್ತದೆಂತ ಕೊಪ್ಪಲ ಪಂಡಿತಯ್ನೋರು ಯೋಳೋದ ನೀನೂ ಕ್ಯಾಳಿಲ್ಲವೇನ್ಲ?” – ಇಂಗೆ ಅನ್ತಾ ಅನ್ತಾ ಬಂಡಮ್ಮ ತನ್ನ ಕಣ್ಣೋಳಗೇ ನಗಾಡ್ತಿದ್ಲು.
ಹಾದಿ ಉದ್ದಕ್ಕೂ ಲಕ್ಕನ ಮನಸಿನ ತುಂಬ ಆ ಬುಂಡೆಮ್ನೆ ಇಜ್ರುಂಬುಸ್ತಾ ಇದ್ಲು. ವಯಸಾಗಿ ನಡ ಬಗ್ಗೆದ್ರೂವೆ, ಆ ಮುದುಕಿ ಮಾತ್ಮಾತಿಗೂ ತುಳುಕ್ತಾ ಇದ್ದ ತುಂಟಾಟಾವ ಯಾವ ಅರೇದ ಎಣ್ಣಿನಲ್ಲೂ ಲಕ್ಕ ಕಂಡಿರ್ನಿಲ್ಲ. ಮಾತ್ನಲ್ಲಿ ಯಾವ ಫಲಾತನ ಮಗಂಗೂ ಅವರು ಸೋತೋಳೇ ಅಲ್ಲ! - ಬದುಕ್ನಲ್ಲೂ ಅಸ್ಪೇಯ!...
ಇನ್ನೂ ಚಿಕ್ಕೋಳಾಗಿದ್ದಾಗ್ಲೆ ಗಂಡ ಸತ್ತೋಗಿದ್ದ. ಸಾಲದ್ಕೆ ಒಂದು ಕಯ್ಯಿ ಕೂಸು ಬ್ಯಾರೆ ಬುಟ್ಟೋಗಿದ್ದ. ವಾರಕ್ಕೆ ಕ್ವಟ್ಟಿದ್ದ ಏಡೂವರೆ ಎಕ್ರೆ ಹ್ವಲ. ವಾಸಕ್ಕೆ ಇದ್ದ ಒಂದಟ್ಟಿ, ಏಡು ಎಮ್ಮೆ. ಒಂದು ಎಮ್ಮೆಕರ. ಆ ಎಮ್ಮೆ ಕರೆದು ಯೇಪ್ಪಾಕಿ, ಮೊಸರ ಕಡುದು, ಬೆಣ್ಣೆ ಉಂಡೆ ತಗುದು, ಅದ್ನ ಸಂತೆ ಜಿನ ಟವನ್ನಿಗೆ ಆರೇಳು ಮೈಲಿ ವೊತ್ತುಗಂಡೋಗಿ, ಆದ ಮಾರಿಬಂದ ದುಡ್ನಲ್ಲಿ. ಮೊಗ ಸಾಕಿ ದೊಡ್ಡದು ಮಡಿದ್ಲು...
ಅವ್ನು ವಯಸಿಗೆ ಬಂದ ಅಂತಲೂವೆ, ಬ್ಯಾರೆ ಊರ್ನಿಂದ ಚೆಂದುಳ್ಳಿ ಎಣ್ಣನೆ ತಂದು ಲಗ್ಣ ಮಾಡಿದ್ಲು. ಅವಳ ಗಾಚಾರಕೆ, ಆ ಉಡುಗಂಗೆ ಲಾಗಾಯಿತ್ನಿಂದ್ಲೂವೆ ಭಂಗಿ ಕುಡಿಯೊ ಚಟ ಅಂಟಿಗಂಡು, ಅವ್ನು ಎಡತೀಯ ಬಾಳಿಸ್ನಿಲ್ಲ. ಅವ್ನು ಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ, ಒಬ್ಬ ಗೋಸಾಯಿ ಎತ್ತಾಕಡಿಂದಲೊ ಬಂದು ಇವರ ಜಗುಲಿ ಮ್ಯಾಲೆ ಟಿಕಾಣಿ ಊಡಿದ್ನಂತೆ. ಆವಯ್ಯನೆ ಈ ಹೈದಂಗೆ ಭಂಗಿ ಕುಡಿಯೋದ ಪಾಟ ಮಾಡಸಿದ್ದೂಂತ ಊರ್ನಲ್ಲೆಲ್ಲ ಗುಲ್ಲು... ಅವ್ನಿಗೀಗ ಮನೆ ಬ್ಯಾಡ, ಮಟ ಬ್ಯಾಡ, ಎಡತಿ ಬ್ಯಾಡ, ಅವ್ಬ ಬ್ಯಾಡ, ಯಾರೋಬ್ರೂ ಬ್ಯಾಡ!... ಸದೊಂಬತ್ತು ಕಾಲ ಭಂಗಿ ಕುಡುದು ಕೊಂಟಿನಂಗೆ ಬಿದ್ದು ಕಂಡಿರೋದೆ ಕೇಮೆ! ಅವ್ವ ಜುಲುಮೆ ಮಾಡಿ ಉಣ್ಣು ಬಾ ಅಂದಾಗ, ಆ ಗೆಣೆಕಾರಂಗೆ ಮನಸಿತ್ತಾ ಬಂದ; ಮನಸಾಗ್ನಿಲ್ಲ-ಜಪ್ಪಯ್ಯ ಅಂದರೂವೆ ಜಗುಲಿ ಬುಟ್ಟೇಳದೆ