14
ಕೇಳಿದನು. ಆಗ ಸುವರ್ಣಸುಂದರಿ ತನ್ನ ಸೀರೆಯ ಸೆರಗಿನಲ್ಲಿಟ್ಟು ಕೊಂಡಿದ್ದ ಚಿನ್ನದ ಗುಲಾಬಿ ಹೂವನ್ನು ತಂದೆಗೆ ತೋರಿಸಿದಳು. (ಅಹಹ ಎಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿದೆ, ಇಂತಹ ಅಂದವಾದ ಚಿನ್ನದ ಪುಷ್ಪವನ್ನು ನೋಡಿ ಯಾರಾದರೂ ಅಳುವುದುಂಟೆ? ಎಂದು ಕೇಳಿದನು. ಅದಕ್ಕೆ ಆ ಬಾಲೆಯು ಬಿಕ್ಕಿಬಿಕ್ಕಿ ಅಳುತ್ತ, ಗದ್ದದ ಸ್ವರದಿಂದಲೇ, "ಎಲೈ ತಂದೆಯೆ, ಇದು ಸುಂದರವಾದ ಪುಷ್ಪವೆಂದರೇನು." ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದ ಹೂ. ಇದರಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ವಾಸನೆ ಎಂಬುದೇ ಇಲ್ಲ. ನಾನು ಎಂದಿನಂತೆ ಪ್ರಾತಃ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಿನಗಾಗಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಹೂಗೊಂಚಲುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತು ತಂದು ಕೊಡಬೇಕೆಂದು ಹೋದೆನು. ಆದರೆ ಯಾವ ಹೂವನ್ನು ಕಿತ್ತರೂ ವಾಸನೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕಿತ್ತು ಕಿತ್ತು ಪುಷ್ಪಗಳನ್ನು ಬಿಸುಟೆನು. ಒಂದಕ್ಕಾದರೂ ಅದರ ಕಾಂತಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಹೂಗಳೆಲ್ಲವೂ ಹಳದಿಯಾಗಿವೆ! ಅವುಗಳ ವಾಸನೆಯೂ, ಅಂದವಾದ ಬಣ್ಣವೂ ಹೇಗೆ ಮಾಯವಾಗಿ ಹೋದುವೋ ಕಾಣೆ. ಇನ್ನು ಆ ತೋಟದಿಂದ ಪ್ರಯೋಜನವೇನು? ನಿನಗೆ ನಿತ್ಯವೂ ತಂದುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಸೊಗಸಾದ ಗುಲಾಬಿ ಹೂಗಳನ್ನು ಇನ್ನು ಮೇಲೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ತಂದುಕೊಡಲಿ! ನಾನು ತಂದ ಪುಷ್ಪಗಳೆಂದು ನೀನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಆದರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆಯಲ್ಲವೆ? ಈ ತೋಟವು ಹೀಗಾಗುವುದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೇನಿರಬಹುದು?" ಎಂದಳು. ಅದಕ್ಕೆ ಸುವರ್ಣಶೇಖರನು ಮಗಳನ್ನು ಕುರಿತು ತಾನು ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾರದೆ, "ಎಲೇ ಮಗು, ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಇಷ್ಟೊಂದು ಅಳುವುದೆ. ಇಗೋ ನೋಡು, ಊಟಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬಡಿಸಿ ಸಿದ್ದವಾಗಿದೆ. ಕೂತುಕೊಂಡು ಊಟಮಾಡು. ಹಿಂದಿನ ಗುಲಾಬಿ ಹೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಬಾಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಿತು. ಇದು ಹಾಗಲ್ಲ, ನೋಡು! ಯಾವಾಗಲೂ ಹೀಗೆಯೇ ಇರುತ್ತದೆ?
