ಗಿರಿ- ಸರಿ; ನಾನು ಸುಳ್ಳಾಡುವೆನೆ? ನನಗದರಿಂದ ಬರುವ
ಲಾಭವೇನು? ಅವನಂತಹ ಪಟಿಂಗನು ಮತ್ತೊಬ್ಬನಿಲ್ಲ. ಅವನೇ
ನಾದರೂ ನನಗೆ ಗಂಡನಾಗಿದ್ದರೆ ಏನುಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆನೋ?
ನಮ್ಮ ಮನೆಯವರು.................... ಸ್ವಲ್ಪ ಆಟವಾಡಿದವರೇನು?
ಅವರನ್ನು ಇಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ತರಲು ನಾನೆಷ್ಟರ ಪ್ರಯತ್ನ
ಪಟ್ಟೆನೊ? ನೀನು ಯಾವ ಭಾಗದಲ್ಲಿ-ರೂಪು, ಲಾವಣ್ಯ,
ವಿದ್ಯೆ, ಐಶ್ವರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಎತರಲ್ಲಿ ಕಡಮೆಯಾಗಿರುವೆಯೆಂದು
ಅವನು ಹಾಗೆ ಮಾಡಬೇಕು? ನೀನೊ೦ದು ಪೆದ್ದು; ಅದಕ್ಕೇ
ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅವನು ಹಾಗೆ ಅಲೆದಾಡಿ ಸಾಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ....
•••••••
ಸುಶೀಲೆಗೆ ಕೋಪವು ಮಿತಿಮಾರಿತು; ಸಂಕಟದಿoದ ತಲ್ಲಣಿಸಿದಳು. ಶರೀರವಾದ್ಯಂತವೂ ರೋಮಾಂಚನದಿಂದ ಕೂಡಿತು. ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿತು. ಗದ್ಗದಸ್ವರದಿಂದ ಹೇಳಿದಳು;- 'ಗಿರಿಯಮ್ಮ! ಸಾಕು! ನಿಮ್ಮ ಮಾತುಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿರಿ. ನಾನು ಮೊದಲೇ ಹೇಳಲಿಲ್ಲವೇ? ಕೈಮುಗಿದು ಹೇಳುವೆನು ಸುಮ್ಮನಿರಿ. ನನ್ನ ಸ್ವಾಮಿಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣಪ್ರೇಮವಿದೆ. ಅವರ ದಯೆಯೂ ನನ್ನ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಅಪಾರವಾಗಿದೆ. ನನಗೆ ಅವರ ಪ್ರೇಮ, ಕ್ಷೇಮ, ದಯೆಯೇ ಸಾಕಾದ ನಿಧಿ? ಇನ್ನಾದರೂ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲವೆ? ನೀವು ಅವರಲ್ಲಿ ದುರ್ಗುಣಗನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿ ಹೇಳಿ ನನ್ನನ್ನು ಕೆರಳಿಸಬೇಡಿರಿ.
ಗಿರಿ- ಹುಚ್ಚಿ! ಹುಚ್ಚಿ!! ನಾನೇನು ಕೆಟ್ಟುದಕ್ಕೆ ಹೇಳುವೆನೆ?
ನೀನು ಅವನನ್ನು ಇನ್ನೂ ಹೀಗೆಯೇ ಬಿಟ್ಟರೆ, ಇನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪಕಾಲದ
ಲ್ಲಿಯೇ ಕೆಟ್ಟುಹೋಗುವನಲ್ಲದೆ ಮಾರ್ಗಕ್ಕೆ ಬಂದಾನೆ? ಅವ
ನಾವಾಗಲೂ ಆ ರಂಡೆಯ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಸಾಯುತ್ತಿರುವನು.
