ಅದಕ್ಕೆ."
ಆತ, ನಾನು ಎಣಿಸಿದುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಚತುರನಾಗಿದ್ದ.
"ಹಾಗೊ? ಇದು ನನ್ನ ತಂಗೀದು."
ಬೀದಿಯ ಕಡೆ ಗಮನದ ದೃ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ಷ್ಟಿಯನ್ನಿಡುತ್ತಾ ನಾನು
ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಕೇಳಿದೆ.
"ಕೊಂಡ್ಕೋತೀರೇನು?"
"ತುಂಬಾ ಅವಸರದಲ್ಲಿದೀರಾ? ಸಾವಧಾನವಾಗಿ ಮಾತಾ
ಡೋಣ. ಬನ್ನಿ ಒಳಕ್ಕೆ ಬನ್ನಿ."
ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ
ಯೋಚಿಸಲು ಅಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನನ್ನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದೆ. ಒಳಗಿನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಕುರ್ಚಿಗಳಿದ್ದವು. ನಡುವೆ ಮೇಜಿನ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ನಾವು ಕುಳಿತೆವು.
ಆತ ಒರೆಗಲ್ಲನ್ನು ತೆಗೆದು ಸರವನ್ನು ತೀಡಿ ತೀಡಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿದ,
ಕ್ಷಣಕಾಲ. ನಾನು ಸರಿಯಾದ ಜಾಗಕ್ಕೇ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಸಾವಕಾಶ ವಾಗಿ ಮಾತಾಡಲು ಅಪೇಕ್ಷಿಸಿದ್ದ ಯಜಮಾನ, ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ನನ್ನಷ್ಟೇ ಆತುರವಾಗಿದ್ದ.
ಮಿಸ್ಟರ್, ನೀವು ಹೆಚ್ಚು ಹೇಳಬೇಕಾದ್ದಿಲ್ಲ. ಈಗ, ನಿಮ್ಮ
ಭವಿಷ್ಯತ್ತು ನಿನ್ನ ಕೈಲಿದೆ. ಈ ಸರವನ್ನು ನಾನು ಬಲ್ಲೆ . ಏನು ಹೇಳುತ್ತೀರಿ?"
"ನಿಮ್ಮ ಪಾಟೀ ಸವಾಲು ಅರ್ಥವಾಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಏನು ನಿಮ್ಮ
ಉದ್ದೇಶ?"
"ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೇಳ್ಬೇಕೇನು? ನಿಮ್ಮನ್ನ ಪೋಲೀಸರಿಗೆ
ಒಪ್ಪಿಸಬಲ್ಲೆ."
"ಓ! ಪ್ರಾಯಶಃ ನಿಮಗೆ ನನ್ನ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲ. ಪೋಲೀ
ಸರೂ ನಾನೂ ಹಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತರು."
ಆತ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕ. ನಾನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬೀದಿಯ ಕಡೆ
ನೋಡಿದೆ
