ಈ ಪುಟವನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಲಾಗಿಲ್ಲ.
ನೋವು ೧೮೩
ಆಗ ದೇವತೆಗಳು ಅಳುವ ಬದಲು ನಗುತ್ತಿದ್ದರೇನೊ. ಅಥವಾ, ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಕೂಗಾಡು
ತ್ತಿದ್ದರೊ?
"ನೀ ನನ್ನ ಮದುವೆಯಾಗ್ತೀಯಾ, ಸುಬ್ಬಿ ?"
ಎಷ್ಟು ಇಂಪಾಗಿತ್ತು ಧ್ವನಿ, ಎದೆಯೊಳಗೇನೋ ಕುಪ್ಪಳಿಸಿದ ಹಾಗಾಯಿತು ತನಗೆ.
ತಾನು ಕೇಳಿದ್ದೆ:
"ಏ, ಅದೆಂಗಾತದೆ "
"ಯಾಕೆ ?ನೀನು ಯಾರ ಹೆಂಡತೀನೂ ಅಲ್ವಲ್ಲ?"
"ಇಸ್ಸಿ"
ಮಾತಿಗೆ ಅರ್ಥ ಬೇಡವೆ ?
ಅವರು ಕೇಳಿದ್ದರು :
"ಅಂದರೆ ? ನಾನು ಒಪ್ಪಿಗೆ ಇಲ್ಲ ಅಂತಲಾ ?"
"ನಿಮ್ಮನ್ನ ನಾನು ಒಪ್ಕಂಡು ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಸ ಆಯ್ತು."
ಅದು ನಿಜ. ಸಾವಿರ ಬಾರಿಗೂ ನಿಜ. ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗಿಂದ ಅವರನ್ನೇ ಅಲ್ಲವೆ ತಾನು
ಗ೦ಡ ಎ೦ದು ಭಾವಿಸಿದ್ದುದು ?
ಅವರೆಂದಿದ್ದರು :
"ಎಲಾ ಕಳ್ಳಿ! ಇಷ್ಟು ದಿನ ಹೇಳೇ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ..."
"ನಾಚ್ಕೆ."
"ಹಾಗಾದರೆ ನಡಿ. ದಿಬ್ಬದ ಹೊಂಡಕ್ಕೆ ಹೋಗೋಣ. ನಾಚ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಒಪ್ಪಿಗೆ
ಅನ್ನೋದನ್ನೆ ತೋರಿಸ್ಕೊಡು."
ಡವಡವನೆಂದಿತ್ತು ತನ್ನ ಎದೆಗುಂಡಿಗೆ. ತುಸು ಕಂಪಿಸುವ ಸ್ವರದಲ್ಲಿ ತಾನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದೆ :
"ಹೆಂಗೆ?"
"ತುಟಿಗೆ ತುಟಿ..."
"ಥುತ್! ! ಥುತ್ !"
"ಹಾಗಾದರೆ ಠು ಬಿಟ್ಟೆ."
"ನೀವು ಕೆಟ್ಟೋರು."
ತನ್ನ ಪಾದಗಳು ನೆಲಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡುವು ಒಂದು ಕ್ಷಣ.
"ಯಾಕೆ ? ನಿಂತುಬಿಟ್ಟೆಯಲ್ಲ ! ಎತ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ಲೇನು ?"
"ನನಗೆ ಭಯ ."
"ನಾನಿದೀನಿ ಸುಬ್ಬೀ.” -
ಶವ ಹದ್ದುಗಳು. ತಾವು ಓಡಿ ಬಂದೆವು...
ನಾನಿದೀನಿ ಸುಬ್ಬಿ-ಎಂದು ಅವರು ನುಡಿದಾಗ ಎಷ್ಟೊಂದು ಧೈರ್ಯವಂತರಂತೆ
ಕಂಡರು !
ನಾನಿದೀನಿ ಸುಬ್ಬಿ. ಅದೇ ಕೊನೆಯ ಮಾತು. ಅದೇ ಕೊನೆಯ ಮಾತು.
...ಕಿಟಿಕಿಯ ಬಳಿ ನಿಂತು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಸುಭದ್ರೆಯ ಕಣ್ಣುಗಳು ಭಾರವಾದುವು.
